Wat we kunnen leren van de heilige Theresia van Lisieux’ verlangen om te lijden
Sommige zielen spreken in stilte. De heilige Theresia van Lisieux was zo’n ziel. In het gesprek tussen Fr. Lawrence Carney en Conor Gallagher wordt haar geheim voorzichtig geopend: het verlangen om te lijden – niet uit verdriet, maar uit liefde.
een verborgen vuur
Pater Carney vertelt hoe Theresia haar verlangen niet toonde. Ze droeg het als een geheim tussen haar en Jezus, geboren in de stilte na de communie. Ze schreef: “Mijn ziel werd vervuld van een verlangen naar lijden, en ik voelde een troost die ik nooit eerder had gekend.”
Ze begon te vermoeden dat het kruis niet bedoeld was om te breken, maar om te beminnen. Lijden werd voor haar een taal van liefde. Zoals pater Carney zegt: “Suffering is the currency of God.” Het is de munt waarmee wij onze liefde tonen, omdat Christus zelf zo heeft liefgehad.
de vreugde in het kruis
Theresia’s leven was niet zonder pijn. Ze leed aan tuberculose, en op een nacht proefde ze bloed. Ze wist wat dat betekende – en toch was haar eerste gedachte: “Jezus komt.” Geen angst, maar vrede.
Ze zag in haar ziekte geen straf, maar een roep tot overgave. Wat wij zouden noemen “tragisch”, werd voor haar “thuiskomen”. Lijden werd geen last, maar een weg naar innige nabijheid.
een spiegel voor onze tijd
Conor Gallagher wijst erop hoe anders wij leven. Onze wereld zoekt gezondheid, succes, controle – en doet alles om pijn te vermijden. Theresia laat een ander licht zien: dat er vrede schuilt in aanvaarding, dat liefde pas echt wordt als ze iets kost.
Pater Carney zegt het eenvoudig: wie leert lijden met Christus, bemint met Hem. En wie zijn lijden offert, brengt genade voor zielen die hij niet kent.
In die zin werd Theresia’s korte leven oneindig vruchtbaar. Ze stierf jong, maar ze beminde groot.
de kleine weg
Haar geheim was overgave. Niet de heldhaftigheid van een martelaar, maar het vertrouwen van een kind. Ze noemde het “de kleine weg”: alles ontvangen uit Gods hand, ook wat pijn doet.
Dat is misschien ook onze roeping. Niet om het lijden te zoeken, maar om het niet te verspillen. Om elke dag een klein “ja” te zeggen — in stilte, in liefde, in vertrouwen. Zelfs in onze vermoeidheid, onze zorgen, onze verliezen, kan dat “ja” een brug van genade worden.
in de schaduw van Maria
Theresia leerde liefhebben zoals Maria: zacht, standvastig, stil onder het kruis. Ook Zij kende het geheim dat pijn niet het laatste woord heeft. Wanneer wij onze kruisen met Haar delen, worden ze lichter. Niet omdat de last verdwijnt, maar omdat liefde sterker weegt.
Misschien is dat wat Theresia ons vandaag nog wil zeggen: het lijden dat wij vrezen, kan de plaats worden waar God ons het diepst ontmoet. Daar, waar het donker lijkt, breekt het licht het zuiverst door.
RSS Feed