Open brief aan een dierbare

---

Lieve vriend(in),

We leven in een wereld die zoveel moois te bieden heeft. Eer en waardering, geld om van te genieten, kansen om te reizen, lekker eten en drinken, liefde en vriendschap. En dat is ook goed. Het is mooi dat we samen leuke dingen kunnen beleven, dat we genieten van wat ons gegeven is. Daar mag je van proeven.

Maar soms vraag ik me af: is dat werkelijk alles wat we zijn? Zijn wij niet méér dan onze likes op Instagram, de facturen die we moeten betalen, de discussies waarin we onze mening proberen door te drukken? Ben jij niet méér dan een profiel op Tinder of een foto van je laatste vakantie? Want hoe mooi en leuk al die dingen ook zijn, vaak blijft er toch een zekere leegte achter. Een gevoel dat het allemaal vluchtig is, dat het ons niet helemaal vervult. Soms kan het zelfs isoleren: we pronken met beelden, maar zelden toont iemand wat er écht in hem of haar leeft.

Weet dat ik heel veel respect heb voor jouw weg, voor wat je al bereikt hebt, en voor hoe jij je plaats zoekt in deze drukke wereld. Daarin zit zoveel kracht en doorzettingsvermogen. Je verdient waardering en erkenning.

En toch weet ik ook dat het niet altijd eenvoudig is. Misschien voel jij, als man, vaak de druk om altijd sterk te zijn, de redder, de kostwinner, degene die alles aankan. Misschien verwacht men van je dat je nooit twijfelt, nooit breekt, altijd vooruitgaat – terwijl je vanbinnen soms gewoon moe bent. Of misschien herken jij je, als vrouw, in dat dubbele leven: zorgen voor anderen, presteren op het werk, alles draaiende houden, en ondertussen het gevoel hebben dat niemand écht ziet hoeveel je draagt. Soms lijkt het alsof er van je verwacht wordt dat je altijd alles in de hand hebt, maar wie ziet jou eigenlijk nog?
Of misschien gaat het bij jou niet zozeer om werk of gezin, maar wel om die stille momenten van eenzaamheid, terwijl de wereld om je heen volop draait. Je feed staat vol met foto’s van reizen, etentjes, mooie momenten van anderen… en toch voelen we ons soms leeg vanbinnen. Het lijkt alsof iedereen erbij hoort, behalve wij.

Ik noem dit niet om te veroordelen – integendeel. Ik wil alleen zeggen: ik zie jou. En ik weet dat deze tijd jou dingen oplegt die soms onmogelijk lijken. Altijd sterker, succesvoller, mooier moeten zijn. Terwijl je diep vanbinnen gewoon verlangt naar iemand die zegt: “Je bent goed zoals je bent. Je hoeft niets te bewijzen.”

En misschien herken je dat verlangen in jezelf ook: dat er iemand zou zijn die jou écht ziet, zonder maskers, zonder voorwaarden. Iemand die niet vraagt naar je prestaties, je uiterlijk of je successen, maar die gewoon blij is dat jij er bent. We hunkeren allemaal naar zo’n liefde, al geven we dat niet altijd toe. Het is het soort liefde die je niet hoeft te verdienen, die er gewoon ís – trouw, zacht en sterk tegelijk.

Voor mij is die Liefde tastbaar geworden in Maria – de Moeder van Jezus, maar ook onze Moeder. Zij is geen verre figuur uit oude verhalen. Zij kijkt zoals een moeder kijkt: zonder voorwaarden, zonder oordeel, zonder iets terug te vragen. Of eigenlijk: ze vraagt maar één ding terug – liefde. En liefde geven aan zo’n Moeder is niet moeilijk, want haar binnenlaten in je leven geeft zin en richting die de wereld niet kan bieden. Het kost niets, maar geen geld kan het ooit kopen.

Mag ik je daarom, heel eenvoudig en zonder iets op te dringen, iets aanbieden? Wil je dit scapulier aannemen en bij je dragen – in je portefeuille, naast je sleutels of je gsm? Voor de één is het misschien niet meer dan een stukje stof. Maar voor mij is het een teken dat Maria iemand dicht bij haar Hart wil houden. Zie het als een kleine herinnering: je bent niet alleen. Er is Iemand die jou blijft zien en beminnen, precies zoals je bent.

Draag het bij je en stel je voor dat Maria haar mantel zachtjes om je schouders legt. Dat ze je warmte, tederheid en bescherming geeft. En misschien, als je er ooit naar kijkt of eraan denkt, wil je dit korte gebed fluisteren: “Onbevlekt Hart van Maria, bid voor ons nu en in het uur van onze dood.” Ook al geloof je niet, ook al twijfel je: dit kleine gebed kan een bron van troost en kracht zijn in moeilijke momenten.

Een klein stukje stof… maar eigenlijk een groot gebaar van moederlijke genegenheid en geborgenheid. Misschien ontdek je dat het méér betekent dan je dacht. Probeer het maar.

​Met genegenheid,

Xx

---

Misschien kan deze manier van spreken jou helpen om, op het juiste moment dat de Heilige Geest ingeeft, een dierbare die ver van God of de Kerk leeft, een hart onder de riem te steken. Niet met druk of woorden van oordeel, maar met tederheid en geduld, als een klein zaadje van hoop dat ooit vrucht kan dragen.