Door Maria tot Jezus – Leren van Apostoli Viae om het geloof te doen herleven

Een spirituele en catechetische verkenning van de weg van gebed, gemeenschap en missie — geïnspireerd door Apostoli Viae en verdiept in het mariale charisma van de Gilde van het Groene Scapulier

Wapen van Apostoli Viae – “Unum est necessarium” Eén ding is nodig: leven in vereniging met God door gebed, offer en liefde.

---

Sojourner Cenacle – Fourth Saturday (10/25/25)

Een gebedsbijeenkomst van Apostoli Viae onder leiding van Dan Burke

Wat is Apostoli Viae?

Apostoli Viae is een katholieke gemeenschap die geworteld is in de karmelitaanse spiritualiteit en zich ten dienste stelt van de Kerk. De leden – priesters, religieuzen en leken – willen leven in diepe verbondenheid met God, volgens het evangelische ideaal van stilte, gebed, gemeenschap en liefdevolle dienstbaarheid. Hun roeping is eenvoudig samen te vatten: leven in vereniging met God en anderen helpen diezelfde weg te gaan.

De gemeenschap biedt vorming aan via retraites, online catechese, en persoonlijke begeleiding. Door gebed en studie willen zij de rijkdom van de katholieke mystieke traditie – van Theresia van Ávila tot Johannes van het Kruis – opnieuw tot leven brengen in de harten van hedendaagse gelovigen.

Wie is Dan Burke?

Dan Burke is de oprichter van Apostoli Viae en van het platform SpiritualDirection.com. Hij is auteur van meerdere boeken over gebed en geestelijke onderscheiding, en begeleidt wereldwijd priesters en leken in hun groei naar heiligheid. Burke is vooral bekend om zijn heldere manier van spreken over diepe spirituele waarheden: praktisch, trouw aan de katholieke traditie, en doordrenkt van liefde voor Christus en zijn Kerk.

Wat is een Sojourner Cenacle?

De Sojourner Cenacle is de tweewekelijkse online gebedsbijeenkomst van Apostoli Viae. Het woord sojourner betekent “pelgrim” – iemand die onderweg is naar zijn ware thuis bij God. Cenacle verwijst naar de bovenzaal van Pinksteren, waar de leerlingen met Maria baden en de Heilige Geest ontvingen. Zo vormt elke bijeenkomst een geestelijk cenakel: een plaats van gebed, stilte en vorming, waar pelgrims samen groeien in het leven van de Geest.

Tijdens deze bijeenkomsten worden gemeenschappelijke gebeden gebeden, catecheses gegeven en getuigenissen gedeeld. Het is een plek van bemoediging en verdieping voor wie verlangt naar een intiemer leven met God.

Geen Sojourner op 8 november – maar een bijzondere uitnodiging!

Op zaterdag 8 november vindt er géén gewone Sojourner Cenacle plaats. In plaats daarvan nodigt Apostoli Viae iedereen uit voor een bijzonder moment van stilte en genade: de Adventsretraite “How to Be His”.

Deze retraite wordt geleid door Dan Burke en verschillende geestelijke begeleiders uit de gemeenschap. Het thema – How to Be His – gaat over de kunst van overgave: hoe we leren leven als mensen die echt van Christus zijn. Een weekend om opnieuw te luisteren naar de stem van de Heer, te bidden, te rusten en te herontdekken wat het betekent om geliefd te zijn.

Meer informatie en inschrijving via: How to Be His Advent Retreat – SpiritualDirection.com .

Eerste stappen voor nieuwe Sojourners

Voor wie Apostoli Viae pas ontdekt, zijn er twee korte videoreeksen van Dan Burke die een uitstekende inleiding vormen tot de spiritualiteit van gebed en geestelijke onderscheiding:

• Into the Deep: Finding Peace Through Prayer – over de innerlijke vrede die ontstaat uit het stil gebed.
• Spiritual Warfare and the Discernment of Spirits – over de geestelijke strijd en het leren onderscheiden van Gods stem.

Deze introducties helpen je om beter te begrijpen wat het betekent een sojourner te zijn: iemand die onderweg is naar heiligheid, gedragen door gemeenschap, gebed en liefde.

Hieronder vind je de catechetische samenvatting van de Sojourner Cenacle van 25 oktober 2025, waarin Dan Burke spreekt over gebed, gemeenschap, liefde voor de Kerk en het vertrouwen in Gods leiding.

Lees Deel I – Inleiding en geestelijke bedding
Lees Deel II – Ecclesiologische en spirituele beschouwingen

Catechetische samenvatting – Deel I

Gebed, gemeenschap en inleiding tot het apostolaat

1. Gebedsintenties en geestelijke toon

De bijeenkomst opent in eenvoud: men begroet elkaar, deelt enkele praktische zaken en komt vervolgens samen in gebed. De toon van het geheel is tegelijk huiselijk en diep kerkelijk.

Er wordt gebeden voor een aanstaand huwelijk (Jordan en Gianna), als teken van dankbaarheid voor Gods vrede in hun voorbereiding. Er wordt ook gebeden voor priesters, diakens, religieuzen en leken die trouw zijn aan Christus: dat zij gesterkt, beschermd en bemoedigd worden, en dat zij de moed hebben om in de Kerk op te komen voor waarheid en eerbied.

Tegelijk wordt voor wie dwaalt of verdeeldheid veroorzaakt gebeden om bekering onder leiding van de Heilige Geest. Er wordt uitgesproken dat wie hardnekkig verwarring en verdeeldheid zaait zonder bekering, geen invloed meer mag hebben binnen de Kerk. Dit wordt niet gezegd uit wrok, maar vanuit het verlangen dat de trouw van de Kerk niet ondermijnd wordt.

De gemeenschap bidt nadrukkelijk om herstel van eerbied en heiligheid in de liturgie. Er wordt gevraagd dat de ontheiliging van het heilig Offer zou ophouden, en dat de Eucharistie weer benaderd wordt met stil ontzag. Daarbij wordt ook gevraagd dat jonge mannen en vrouwen geroepen worden om dit apostolaat te dragen en andere gelovigen te helpen dieper in het geloof te wortelen.

De materiële kant wordt niet genegeerd: men vraagt de Heer dat het apostolaat voldoende middelen mag ontvangen om de zending te kunnen blijven dragen. Financiële draagkracht wordt zo expliciet in verbondenheid met gebed geplaatst.

Daarna volgen gebeden die heel herkenbaar katholiek zijn: de aanroeping van de Heilige Geest (“Kom, Heilige Geest, vervul de harten van Uw gelovigen en ontsteek in hen het vuur van Uw liefde”), het gebed om onderscheiding (“Leer ons wat werkelijk goed is en schenk ons vreugde in Uw troost”), het Weesgegroet en een liturgische oratie tot de Vader, uitgesproken “door Christus, in de eenheid van de Heilige Geest, God in alle eeuwen der eeuwen”.

Heiligen als Theresia van Ávila, Johannes van het Kruis en Onze-Lieve-Vrouw van de Karmel worden aangeroepen. Dit verraadt een duidelijke karmelitaanse gevoeligheid: stilte, innerlijk gebed, zuivering van het hart en volledige toewijding aan God.

Al vanaf dit eerste moment wordt duidelijk dat de gemeenschap leeft vanuit drie drijfveren: eerherstel aan God in de liturgie, trouw aan de Kerk, en groei in persoonlijke heiliging.

2. Vorming en apostolische activiteiten

Na het gebed volgen enkele mededelingen die meteen tonen wat het apostolaat wil zijn. De gemeenschap leeft vanuit retraites, vorming en begeleiding, telkens met hetzelfde doel: mensen helpen om dieper te groeien in gebed en overgave.

Een belangrijke pijler is de adventsretraite How to Be His: een tijd van stilte en beschikbaarheid voor God. Het bijhorende boek wordt beschreven als uitzonderlijk: niet louter inhoudelijk sterk, maar ook volledig in lijn met het charisma van deze gemeenschap. Het helpt gelovigen om te leven als mensen die werkelijk “aan de Heer toebehoren”, en zal daarom voortaan een vast deel van de vorming zijn.

Daarnaast worden andere vormingsmomenten voorzien: een mannenretraite rond geestelijke strijd en onderscheiding van geesten, een iconenretraite waarin gebed en heilige kunst samenkomen, en een huwelijksretraite die echtparen en verloofden helpt om de roeping tot huwelijksliefde dieper te beleven als weg naar heiligheid.

Al deze initiatieven hebben éénzelfde hartslag: eerbied voor het mysterie van God, stilte in en rondom de liturgie, en de roeping om de aanwezigheid van Christus centraal te stellen in concrete levensstaten zoals huwelijk, gezin en priesterlijke roeping.

3. Getuigenis over de groei van het apostolaat

Vervolgens wordt er getuigd over de weg die God met dit apostolaat gegaan is. De groei van het werk — van kleine beginstappen tot een internationale vormingsmissie — wordt niet gezien als het resultaat van menselijke strategie, maar als een teken van Gods voorzienigheid.

Zo wordt verteld hoe er onverwachte deuren opengingen naar katholieke media en priestervorming, hoe er contacten kwamen in Rome en daarbuiten, en hoe er vandaag priesters en kandidaat-priesters begeleid worden in iets heel eenvoudigs maar wezenlijks: leren bidden, leren luisteren naar de stem van God, en werkelijk leren kennen wie Jezus Christus is.

Er wordt gezegd dat sommige jonge mannen die zich voorbereiden op het priesterschap wel degelijk een echte roeping hebben, maar nog niet weten hoe ze moeten bidden of onderscheiden. Juist daarom beschouwt men deze vorming als dringend: niet alleen theologie in het hoofd, maar een hart dat leert antwoorden op de levende God.

Daarbij klinkt ook dankbaarheid voor iedereen die dit apostolaat draagt: mensen die geven van hun tijd, hun bekwaamheden, hun middelen en vooral hun gebed. Er wordt nadrukkelijk gezegd dat de tijd die een gelovige “op de knieën” doorbrengt krachtiger en belangrijker is dan welk bedrag dan ook.

Ten slotte wordt er heel eenvoudig getuigd dat lichamelijke kwetsbaarheid en lijden kunnen dienen als geestelijke zuivering. Wanneer men zich zwak voelt, valt men sneller terug op gebed, en wordt men zich opnieuw bewust dat dit werk in de eerste plaats het werk van de Heer is, niet van mensen.

Catechetische samenvatting – Deel II

Ecclesiologische en spirituele beschouwingen

4. Eerbied en vertrouwen tegenover het pauselijk ambt

In dit deel wordt uitvoerig stilgestaan bij de houding die men als katholiek hoort aan te nemen tegenover de Heilige Vader. De spreker wijst op een wijdverspreide geestelijke wonde die hij noemt “Post-Traumatic Francis Syndrome”: gelovigen en opiniemakers die tijdens eerdere jaren van verwarring vervolging of miskenning ervoeren, dragen die pijn nu verder en reageren uit angst of bitterheid op de huidige paus.

Hij benadrukt dat men dit lijden ernstig moet nemen: velen hebben parochies zien sluiten, tradities verloren zien gaan, of zijn publiek aangevallen. Maar die pijn mag het hart niet verstijven. Sommigen verwerpen nu zelfs de huidige paus enkel omdat hij “niet Benedictus” is. Zo’n houding, zegt hij, is onvruchtbaar en geestelijk gevaarlijk.

De spreker vertelt hoe één katholiek opiniemaker publiek vergeving vroeg voor zijn harde oordeel over de huidige paus. Hij ziet dat als vrucht van gebed en als teken dat de Geest aan het werk is. Dat gebaar wordt geprezen als een stap van nederigheid en gehoorzaamheid aan de waarheid.

Daarna wordt de eigen geestelijke houding uitgelegd die het apostolaat voorstaat. Hun charisma vraagt om een ascetische vorm van gehoorzaamheid: “Focus op wat je kunt beheersen: je hart, je gedachten, je oriëntatie op God, en de trouw aan je eigen roeping – als echtgenoot, ouder, religieus of priester.” Alles in het christelijk leven staat ten dienste van één doel: de vereniging van de ziel met God. De spreker zegt letterlijk: “Your vocation is to come to union with God; that’s the essence of our charism.” (Je roeping is om tot eenheid met God te komen; dat is de kern van ons charisma.)

In dat licht wordt ook het pauselijk ambt benaderd. De paus is, zegt hij, “onze vader in het geloof, die God heeft gewild of toegelaten als Heilige Vader”. De gelovige houding tegenover hem moet daarom lijken op de eerbied waarmee men de patriarch van zijn eigen gezin behandelt. De spreker maakt dit concreet door te verwijzen naar zijn eigen zoon: “Mijn zoon kent mijn zwakheden en zonden, maar het zou verkeerd zijn als hij primair over mij spreekt vanuit die fouten. Evenzo moeten wij over de paus spreken.”

Tegelijk waarschuwt hij tegen blind positivisme: “We sugarcoat nothing. We hide nothing.” Hij noemt het “een destructieve neiging in de Kerk om nooit iets negatiefs te willen benoemen, waardoor ziekte verborgen blijft”. Eerbied voor de paus betekent dus niet dat men onrecht of fouten moet verzwijgen, maar dat men ze niet als eerste toon of identiteit mag hanteren. De gelovige spreekt als een kind: met liefde, met waarheid, maar ook met ontzag.

Hij raadt aan om afstand te nemen van polariserende katholieke media. Sommige kanalen, zegt hij, “behandelen de paus op een manier die ik als ernstig verkeerd beschouw”. Wie nieuws wil volgen, wordt verwezen naar stemmen die “de paus met liefdevolle interpretatie lezen”, zoals Gavin Ashenden, een voormalige anglicaanse bisschop en kapelaan van de Britse koningin, die zich in 2019 tot de katholieke Kerk bekeerde. Ashenden wordt geprezen als “a very reasoned voice”, iemand die met intelligentie en geloof de paus woorden geeft van vertrouwen.

5. Het mystieke doel: vereniging met God

De diepste roeping van elke mens is, aldus de spreker, de weg naar unio cum Deo – eenheid met God. Het apostolaat wil geen actiegroep zijn maar een vormingsschool die leeft vanuit gebed, innerlijke stilte en gehoorzaamheid aan de Heilige Geest.

De gemeenschap beschouwt zich als een seculiere uitdrukking van een contemplatieve geest: niet afgezonderd van de wereld, maar met een kloosterlijk hart. Het leven van gebed, onderscheiding en broederlijke liefde wordt gezien als de kern van de missie.

Heiliging begint volgens de spreker niet bij grootse woorden maar bij concrete liefde. Hij zegt: “Alleen al mijn vrouw goed liefhebben is voor mij een voltijdse taak.” Daarmee erkent hij de broosheid van de mens en de nood aan genade in het dagelijks leven. Deze nederige toon ademt de geest van de ‘kleine weg’ van Theresia van Lisieux: heiligheid in het gewone, liefde in het kleine.

6. Pastoraal omgaan met verdeeldheid en ontmoediging

De spreker vertelt hoe hij omgaat met priesters en bisschoppen die zwaar lijden onder kerkelijke spanningen. Een prelaat die “donker en ontmoedigd klonk”, probeerde hij niet te corrigeren maar eerst te troosten: “Ik erkende zijn lijden; ik heb niets van wat hij zei afgewezen.”

Pas daarna deelde hij hoopvolle signalen: een privéontmoeting met de paus waarvan hij wist, en waarvan de inhoud de bisschop kon bemoedigen. Het doel was niet propaganda, maar genezing van het hart. Vervolgens wilde hij hem aansporen zelf het gesprek met de paus aan te gaan: “Ik denk dat het tijd is.”

Zo wordt een spiritualiteit van verzoening zichtbaar: in plaats van cynisme kiest men voor ontmoeting, eerbied, geduld en vertrouwen dat de Heilige Geest werkt in persoonlijke relaties.

7. Waarheid en liefde: over correctie, vertrouwen en Gods tijd

In de tweede helft van de podcast wordt dieper ingegaan op de spirituele psychologie van correctie en waarheid. De centrale gedachte luidt: “Als iemand zich niet gezien, gehoord en geliefd voelt, zal hij niet naar je luisteren. En hij zal erdoor gewond raken.”

De spreker erkent dat hij zelf soms “gepassioneerd maar onvoorzichtig” was, dat hij soms honderd procent waarheid sprak op een moment waarop de ander er nog niet klaar voor was. “Ze gingen precies de tegenovergestelde richting uit,” zegt hij, “en zo verloren we jaren.” Waarheid zonder liefde kan harten verharder maken.

Hij noemt deze drang om snel te corrigeren uiteindelijk een gebrek aan vertrouwen in God: “He’s not hearing my prayers for this person… obviously He’s asleep in the boat, so I need to go in and fix this. ‘Sit down, Lord, I’ll take care of this for you.’” Dat ironische beeld toont hoe hoogmoedig het hart wordt wanneer het Gods tijd niet vertrouwt. Gebrek aan vertrouwen is, zegt hij, “gebrek aan liefde”.

Hij getuigt hoe hij zelf leerde om niet alles te willen oplossen. Toen hij een pleegzoon van vijftien kreeg die moeilijkheden veroorzaakte, bad hij dat God hem zou “repareren”. Een priester zei hem toen: “What if he needs this for his salvation?” – “Wat als hij dit nodig heeft voor zijn redding?” Dat woord raakte hem diep: misschien gebruikt God juist dit lijden als weg naar heil. Hij besloot te bidden, te vasten, te wachten en zijn drang tot controle los te laten.

Hier klinkt de karmelitaanse wijsheid van Johannes van het Kruis: zuivering door lijden, vertrouwen dat God werkt in de nacht van het geloof. “God is not absent,” zegt hij, “Hij is een goede Vader, Hij ziet ons en werkt in al onze wegen.” Wie dat gelooft, kan wachten op Gods tijd.

De parabel van de zaaier (Marcus 4) wordt aangehaald: als men zaad op harde grond werpt, verhardt die nog meer. Alleen liefde bewerkt de grond van het hart. “It’s love that tills the soil,” wordt gezegd, “liefde die de aarde omwoelt zodat ze openstaat om te ontvangen.” Liefde kost tijd, zegt men, veel meer tijd dan ongeduldige mensen willen geven.

Daarom moet men nooit haastig corrigeren. “Our first instinct should not be to correct anyone about anything,” klinkt het. Eerst bidden, luisteren, en enkel spreken als men daartoe in het hart wordt uitgenodigd. Waarheid zonder uitnodiging is geen vruchtbare waarheid.

Wie spreekt, moet het doen “met zachtheid, met liefde, met voorzichtigheid, en in de mate die de ander kan dragen.” Dit weerspiegelt Gods eigen pedagogie. Johannes van het Kruis zegt dat God zacht is in zijn zuivering: Hij kent de dag en het uur waarop Hij de ziel mag aanraken. “Even He is gentle,” wordt letterlijk gezegd, “zelfs Hij is zacht”.

In deze geest wordt aanbevolen om in de persoonlijke levensregel op te nemen: “slow to speak” – traag om te spreken. Zo wordt de tong deel van de ascese.

Een korte maar indringende zin vat de hele houding samen: “If the Church isn’t crying, it’s dying.” Als de Kerk niet huilt, sterft zij. Een Kerk die lijdt en huilt, leeft; een Kerk zonder tranen is een Kerk zonder medelijden. Zelfs het gehuil van kinderen tijdens de Mis is teken van leven: “Het toont dat het Lichaam van Christus ademt.”

8. Slotbeschouwing en gebed

Aan het einde van de samenkomst wordt de gemeenschap uitgenodigd tot bekering van hart en tong. Wie ooit te hard of te snel sprak, wordt aangespoord om vergeving te vragen en voortaan te leven volgens de regel van zachtheid: bidden vóór spreken, luisteren vóór oordelen.

De ware taak van elke leerling van Christus is anderen te leiden “naar en door de weg van vereniging met God”. Dat is het hart van dit charisma: liefde in waarheid, waarheid in liefde, altijd gedragen door gebed.

De bijeenkomst sluit af met het Onze Vader en een gebed tot Onze-Lieve-Vrouw van de Karmel. Er wordt gedankt “voor uw liefde en genade, Heer, dat U ons deze tijd van gebed en gemeenschap hebt gegeven.” Men vraagt de genade “om het leven te leiden, en anderen te leiden, naar de weg van eenheid met U.”

Zo eindigt het geheel in dezelfde geest waarin het begon: in eenvoud, eerbied en vertrouwen. De kernboodschap blijft helder: waarheid zonder liefde verhardt, liefde zonder waarheid vervlakt; enkel de waarheid in liefde leidt tot heiligheid en vrede in de Kerk.

Slotdeel – Parallellen tussen Apostoli Viae en de Gilde van het Groene Scapulier

Over geestelijke verwantschap, inspiratie en de roeping tot heiligheid in Vlaanderen

1. Een gedeeld verlangen

De Gilde van het Groene Scapulier en Apostoli Viae delen eenzelfde roeping: de wereld vernieuwen door gebed, innerlijke bekering en liefde. Beide apostolaten zijn contemplatief-apostolisch: eerst het hart tot God, dan de handen tot de naaste. Ze leven uit het besef dat echte vruchtbaarheid alleen voortkomt uit eenheid met Christus.

Waar Apostoli Viae deze weg wereldwijd bewandelt, wil de Gilde dat charisma laten bloeien in Vlaanderen — een land dat diep geseculariseerd is, maar waarin de dorst naar stilte en betekenis opnieuw voelbaar wordt.

2. Wat we van Apostoli Viae kunnen leren

Apostoli Viae is een jonge maar theologisch stevige gemeenschap met een uitgesproken karmelitaanse geest. Hun ervaring kan een kostbare leerschool zijn voor de Gilde van het Groene Scapulier. Vier pijlers springen in het oog:

• Vorming door stilte en gebed: regelmatige retraites, lezingen en persoonlijke begeleiding. Alles vertrekt vanuit het innerlijk gebed – de “binnenkamer” van de ziel. Zie Formation Programs en Lectio Divina-bronnen.
• Gemeenschap en broederlijke steun: Sojourners komen samen in kleine “cenakels” om te bidden en te leren. Dit kan in Vlaanderen worden vertaald naar huisgroepen rond het scapulier of digitale gebedssamenkomsten.
• Gehoorzaamheid en theologische trouw: Apostoli Viae leert liefdevolle verbondenheid met de Heilige Vader. Zie artikelen over pauselijk leiderschap.
• Apostolische creativiteit: moderne middelen worden dienstbaar gemaakt aan een contemplatieve zending – zie het YouTube-kanaal en videoreeksen.

3. Parallellen in spiritualiteit

De karmelitaanse diepte van Apostoli Viae en de mariale tederheid van de Gilde vullen elkaar aan. De ene leert bidden in de stilte van het hart, de andere beminnen in het Hart van Maria. Samen wijzen ze naar één weg: Door Maria tot Jezus, door gebed tot gemeenschap, door gemeenschap tot missie.

Apostoli Viae spreekt over union with God; de Gilde over het Onbevlekt Hart als bron van genezing. In beide klinkt dezelfde waarheid: dat liefde en heiligheid de enige duurzame vernieuwing brengen.

4. Vlaanderen als missiegebied

Vlaanderen is opnieuw een zendingsterrein. De taal van het geloof is er vervaagd, maar de honger naar stilte en genade is gebleven. Hier kan de Gilde, geïnspireerd door Apostoli Viae, groeien tot een netwerk van gebed en bekering:

• kleine cenakels van gebed rond het Groene Scapulier;
• vormingsavonden met AV-materiaal vertaald naar de Vlaamse context;
• online catechese en geestelijke begeleiding in de geest van stilte;
• nauwe band met priesters voor sacramentele verankering en liturgische diepte.

“De vernieuwing van de Kerk begint op de knieën,” zegt Apostoli Viae. “De bekering van de wereld begint in het Hart van Maria,” zegt de Gilde. Twee zinnen, één vuur.

5. Leren, niet kopiëren

Er bestaat geen officiële samenwerking, maar wel een duidelijke geestelijke verwantschap. De Gilde wil leren van Apostoli Viae – van hun structuur, hun trouw aan de Kerk en hun innerlijke discipline – om zo haar eigen mariale charisma te verdiepen.

Meer lezen over de Gilde: Pastorale gids en theologische onderbouw.

Beide apostolaten spreken dezelfde taal van het hart: vertrouwen, eerbied en gebed. Wanneer de Gilde deze weg blijft volgen – onder de bescherming van Maria en in de geest van gebed die Apostoli Viae voorleeft – zal Vlaanderen opnieuw vrucht dragen aan geloof en liefde.