13 oktober 1917, Fatima: de dag dat de zon danste

Wat er echt gebeurde in Fatima – en waarom dit wonder vandaag nog spreekt

De regen viel onophoudelijk die ochtend van 13 oktober 1917. Duizenden pelgrims stonden tot hun enkels in de modder van Cova da Iria. Gelovigen, sceptici, journalisten en zelfs spotters waren samengekomen. De drie herderskinderen hadden beloofd dat de Maagd Maria die dag een groot teken zou geven.

□ Nieuwe aflevering van Franciscan Fridays: Fr. Luke Mary & Br. Pius Marie CFR nemen je mee naar het hart van dit onverklaarbare wonder — en wat het vandaag betekent.

1 De dag zelf – 13 oktober 1917

Rond het middaguur klaarde de lucht plots open. Lucia keek omhoog en riep: “Kijk naar de zon!” Toen begon het. De zon begon te draaien, te trillen, te fonkelen in kleuren die als een levende regenboog over het hele landschap dansten. Kleur vlamde over gezichten, bomen en velden.

“Het was alsof de zon op ons viel,” zegt fr. Luke. “Mensen baden, huilden, riepen hun zonden uit, denkend dat het het einde van de wereld was.”

En toen — even plots — stond de zon weer stil. De stilte was oorverdovend. Kleren die druipnat waren, bleken droog; de modder onder de voeten was stevig geworden. Over het veld rolde een fluistering: “Een wonder… een wonder!”

2 Wat getuigen zagen

In de menigte stonden ook atheïsten en journalisten. De antiklerikale krant O Século schreef de volgende dag over een zon die “danste”, “trilde” en “met onvoorstelbare snelheid draaide”. Zelfs sceptici vielen stil.

Br. Pius: “Dit was geen massahysterie. Sommige mensen zagen het twintig kilometer verderop. Zelfs ongelovigen riepen: ‘Mirakel!’”

Toch veranderde niet elk hart. Zoals in het Evangelie: hetzelfde licht dat was smelt, verhardt klei. Het wonder maakte zichtbaar wat onzichtbaar in mensen leefde — openheid of verzet.

3 De nasleep en vervolging

Het Zonnewonder bracht ontzag, maar ook tegenwind. Binnen weken verschenen spotmanifestaties op de heilige plek; de boom van de verschijningen werd omgehakt; Lucia werd belaagd en moest beschermd worden.

Fr. Luke: “Het was alsof het wonder een golf losmaakte: geloof én haat. Terwijl in Portugal de hemel zich opende, brak in Rusland de revolutie uit.”

Licht en schaduw gingen hand in hand — een pijnlijk maar Bijbels patroon.

4 Waarom wonderen niet altijd geloof brengen

“Als God nu iets groots doet, zal iedereen geloven.” Het klinkt logisch, maar het is niet zo. Zelfs toen Jezus Lazarus liet opstaan, wilden sommigen hem doden. Een wonder is geen dwangbuis voor het verstand, maar een teken dat het hart uitnodigt.

Fr. Luke: “Johannes noemt de wonderen van Jezus ‘tekenen’. Ze wijzen voorbij zichzelf — naar Gods liefde en naar bekering. Ze vragen een antwoord, geen applaus.”

Het Zonnewonder was geen show, maar een wegwijzer: keer terug naar het licht.

5 De spirituele betekenis vandaag

Het Zonnewonder zette een hemelse handtekening onder een dringende uitnodiging: gebed, bekering en eerherstel. Maria vroeg aan Lucia om dit concreet te beleven in de eerste zaterdagen — biecht, communie, rozenkrans en vijftien minuten overweging — tot troost van Haar Onbevlekt Hart en tot redding van zielen.

“Zie mijn Hart, omgeven van doornen… Troost jij mij tenminste.”

Vandaag vormen de eerste zaterdagen het kloppend hart van ons gildeleven: eenvoudig, stil, maar vuriger dan ooit — zonlicht voor een wereld die dreigt te verkillen.

☀️ Ontdek de eerste zaterdagen Doe mee — troost Maria, bid voor vrede en bekering.

“Niet iedereen ziet een zon die danst,” glimlacht br. Pius, “maar elke Mis, elke biecht, elke daad van liefde is een wonder van hetzelfde licht.” En fr. Luke besluit: “God spreekt niet altijd door vuur en donder. Soms door een draaiende zon… en soms door het zachte kloppen van een gelovig hart.”